Lampionnen

Ben er te laat voor, ik heb het lied `Voorkomen is beter dan Chinezen’ niet gehoord. Chinese Nederlanders hebben aangifte gedaan. Het lied is discriminerend en haatzaaiend. 
Dat ik er helemaal niets van gehoord heb, kan ik trouwens niet zeggen, een flard in het journaal. Je hoorde het meteen: je hoeft er niet eens een mening over te formuleren. Het lied zegt genoeg. Of het haatzaaiend is weet ik niet. Misschien is daar iets meer voor nodig. 
Een Chinees-Nederlandse organisatie zegt veel grappen over Chinezen te hebben getolereerd, maar dat er nu een grens is overschreden. Als mensen dat vinden, vinden ze dat niet voor niets, maar geef zo’n slap lied alsjeblieft niet te veel eer. Wel probeer ik me een grap over Chinezen te herinneren. Ja, dat we ze soms nadoen en dan de r niet uitspreken en daar een l van maken, maar bedoelen ze dat?
Ik lees dat een regel uit het lied is: `Vreet geen Chinees, dan heb je niets te vrezen’. De tekstschrijver zal trots zijn op die twee keer vr, vreet en vrezen. Maar wij, liefhebbers van de Chinese keuken, de basale (met de loempia-enveloppen) en de exclusieve, trekken ons er niets van aan. Nog steeds zoek ik naar het eerste Chinese restaurant  in mijn leven, kind was ik: ergens in Nijmegen, wat achteraf, niet zo groot, met veel te veel fel licht en gescheurde lampionnen en een zwijgende ober in een zeer wit overhemd die verschrikkelijk verdrietig keek, niet alleen verdrietig, maar ook afwijzend, maar wat hij afwees was onduidelijk. “Lekker biertje erbij,” zei mijn vader. Kwartiertje later zei mijn moeder: “Het is wel érg veel.”
Soms zijn het gebeurtenissen van introvert belang die je leven een piepklein beetje veranderen. Deze hoort er zeker bij.