Lampje

Het kán bijna niet, maar volgens mij heb ik niets van Ikea in huis. Ben er nu twee keer doorheen gelopen, maar nee. Misschien wil ik het niet zien. Daarbij: ergens begin vorig jaar was ik in Ikea, weet ik zeker. Loodgrijze hemel, kille regen, het was nog vroeg op de dag, té vroeg, want het warenhuis was nog niet open, wél het restaurantgedeelte, want dat zat vol ontbijtende mensen. Ondanks die volheid was het er nogal stil, daar in dat vreemde en ook bedrukkende landschap van regenjassen en croissantjes.
Ik was niet naar Ikea gegaan vanwege een dagje uit. Ik zal iets nodig hebben gehad wat alleen daar te koop is, écht nodig, bedoel ik. Wat dan? 
Er zijn mensen die er met genoegen heen gaan en er ontspannen rondlopen. Ik niet. Ik raak in de ban van een mixture van razernij en verdriet. 
Ikea gaat nu ook meubels verhuren. Dat komt doordat de overleden directeur Kamprad vlak voor zijn dood zei dat het bedrijf iets voor de toekomst moest bedenken. Is over vergaderd. Uitkomst was niet nieuw repertoire, nee, verhuur. Er is op studenten geoefend, maar nu wordt er ook een breder publiek aangeboord. 
Ik heb de huurprijzen gezien. Die vallen mee. Of ik in noodgeval zou denken: liever een leeg huis dan gehuurde spullen van Ikea, weet ik niet. Moet daar niet arrogant over doen. Wel stel ik me een thuisgevoel voor. En waar ik tegenop zou zien is dat er om de zoveel tijd een ontwerper van Ikea op bezoek komt. Dat gebeurt immers! Die vraagt of je nog `blij’ bent met je interieur. Daar kan ik soms over piekeren, over de vraag wat `blij’ precies is en wanneer je zegt dat je het bent.
Zie je wel, tóch. Ineens schiet me te binnen: lampje op logeerkamer. Ik ga niet kijken of het waar is.