Lancering

Boter, Kaas & Eieren. Dat staat er in grote letters op het linnen tasje waarin ik mijn sportkleding in de vroege ochtend naar de fitnessclub vervoer, Het is een kort traject waarbij ik lichte steun behoef. Dat klinkt een beetje treurig, maar de vraag waarmee ik bezig ben, kan me beklemmen. Gelukkig zie ik de vrouw die ik vaker passeer terwijl ze met haar hond hardloopt. Ze zal iets jonger dan ik zijn en heeft zeer geavanceerde sportkleding aan. Ze kan bij wijze van spreken zo gelanceerd worden naar een niet al te verre planeet. Ze kijkt ook voor zich uit alsof die lancering inderdaad aanstaande is, nogal strak en fel, zal ik maar zeggen. Wachtend bij de oversteekplaats maakt ze passen op de plaats, wat ik snap: ze wil haar tempo volhouden. Ze trekt echter haar bovenbenen zo hoog op dat het tafereel ook iets zorgwekkends heeft. Ondertussen rukt het hondje ongeduldig aan de lijn. Misschien schaamt het zich. Ik kan er weer tegen en zonder al te veel remmende gedachten ga ik even later op de club aan de slag. Op dit uur zijn er vooral leeftijdgenoten aan het trainen. Ze hebben min of meer dezelfde dynamiek. We proberen niet te vaak naar elkaar te kijken en als dat per ongeluk wel gebeurt, doen we dat met een mengeling van empathie en vertedering. Af en toe zeggen we iets, bijvoorbeeld: `Bedenk alsjeblieft dat we dit voor ons plezier doen.’ Soms komt er iemand `van buiten’, een gast uit het hotel naast de club. Gisterochtend ook. Toen hij de ruimte betrad en om zich heen keek, maakte hij een vreemde beweging met zijn hoofd, alsof hij iets enorm ontkende. Vervolgens ging hij touwtje springen en niet zo’n beetje ook. Terwijl hij dat deed, was het net alsof hij ontspannen nadacht. Als hij even later met de halter in de weer gaat, kreunt hij verwilderd. Dat geluid kennen we hier nauwelijks. We weten dan dat er nog een lange weg te gaan is. Maar waarheen? En waar begint die?