Landschap

Ooit had ik een stuk of tien fotoboeken. Een binnenbrand heeft daar een einde aan gemaakt. Bijna twintig terug. Ik heb geleerd me die foto’s te herinneren, niet allemaal natuurlijk, maar wel de beelden die van momenten van lang of kort geleden opnieuw een gebeurtenis maken. Ja, het lukt me me te concentreren op foto’s die er niet meer zijn. 
We plakken foto’s niet meer in albums. Ze houden zich op in computers en mobieltjes. Ze zijn oproepbaar, natuurlijk, maar het is toch anders dan met albums die je voor je op tafel legt. Vluchtiger. 
Mijn babyboek is niet verbrand, maar daar kijk ik weinig in, niet omdat ik niet geïnteresseerd ben in die prille periode van mijn leven, maar vind het soms moeilijk mijn jonge ouders te zien. Ze veroorzaken heimwee waarmee ik niet uit de voeten kan.
Vandaag begraven we een vriend die niet oud werd. Afgelopen zondag ging hij ineens dood, zo onverhoeds dat hij er niets van merkte. Hij heeft wonderlijke toneelstukken geschreven en ook teksten voor Sesamstraat en liedjes voor Adèle Bloemendaal en De Dijk en nog veel meer. Flip Broekman heet hij. 
Aan de tafel waaraan hij altijd van alles zat te bedenken, bladerde ik door zijn babyboek. 1954, Djakarta, het licht van een wereld ver weg, het geluk van de mensen die van hem hielden, op een van de laatste pagina’s het schip naar Nederland.
En ineens is het ruim 64 jaar later en wat toen begon voorbij. Ook niet voorbij want we vergeten hem niet en komen hem tegen in het broze landschap van ons leven, lachend, betogend, schrijvend. In 1954 moest dat allemaal nog gebeuren, maar het was er natuurlijk al. Zo gaat dat met ons mensen, we weten het, zo gaan we, we hebben elkaar even aangekeken en veel gezien.