Langzaam

Sinds kort is er op de fitnessclub een nieuwe coach bij gekomen. Ze is nog niet zo lang van de coachschool, haar opleiding wordt nu verfijnd door de hoofdcoach en ik kan niet anders zeggen dat ze van wanten weet. 
Ik begin altijd op het fietsapparaat en fiets een minuut of tien nergens heen. Dan komt ze bij me staan om door te nemen wat we gaan doen. De nieuwe coach heeft het graag over `we’ als ik wat moet doen, net zoals in het ziekenhuis: “Meneer Verbogt, we gaan eerst een plas doen.” De nieuwe coach zegt: “We gaan zo eerst aan de benen werken.” Zij hoeft dat niet, haar benen zijn bijzonder in orde, de mijne niet. Als ik aan de benen aan het werk ben in een werktuig dat leg press heet, staat ze weer snel naast me: “Thomas, we moeten onthouden dat het niet om de snelheid gaat, maar om de uitvoering.” Met uitvoering bedoelt ze uitvoering van de oefening. Dat komt ze vaker zeggen tijdens mijn training: “Niet de snelheid, maar de uitvoering.”
Als ik na een uur gehavend naar huis loop, merk ik dat ik die woorden al meegenomen heb naar mijn dagelijks leven.
Daarin doe ik ook veel te veel te snel, niet omdat ik een prestatie wil leveren, maar in de meeste gevallen om ergens gauw vanaf te zijn. 
Laatst was hier een vriendin op bezoek die zo’n beetje alles weet van ons innerlijk leven. Zij dringt er vriendelijk op aan dat ik me concentreer op het moment, dat wil zeggen op waarmee ik op dat moment mee bezig ben, wat het eten van een peer kan zijn, maar ook het zoeken van een boek. “Concentratie alsjeblieft!” 
Het hangt sterk samen met “Het gaat niet om de snelheid, maar de uitvoering.”
Ik geef het door aan mijn vrienden. Onze levens veranderen, langzaam, maar dat is dus niet erg.