Langzamer

De vroege ochtend begon gisteren koninklijk. Niet mijn bijdrage(n) eraan, nee, de ochtend zelf. Het was stil op straat, geen zuchtje wind, om alles hing een gouden glans. Ik verlang dan vurig dat er even niets gebeurt en bedierf het zelf, want ik zette het ochtendprogramma aan. Daar hoorde ik dat de gipsvluchten worden gestaakt. Gipsvluchten? Ja, de wintersporters met een gebroken been kregen ieder jaar zendtijd in het journaal, waarschijnlijk om aan te geven dat de tijd verstrijkt. Je hoorde er nooit commentaar bij waarvan je opkeek.
Ik vind het te vroeg dat nu al aangekondigd wordt dat ze niet meer doorgaan (de vliegtuigmaatschappij stopt ermee). Als ik het bij het journaal voor het zeggen had, had ik dat onderwerp uitgesteld tot later, totdat we ons allemaal zouden afvragen hoe het zat met de gipsvluchten. “Heb jij al een gipsvlucht gezien?” En dan hup, de meedogenloze mededeling dat ze voorgoed zijn afgelast.
Niet veel later kwam er een ander logistiek probleem aan de orde: herfsthinder. Woord kende ik niet, maar ik wist onmiddellijk dat het over ons treinverkeer ging. Voor de goede orde: ik klaag er niet meer over, ik sla het alleen maar gade.
Bij het spoor stond een man in een lichtblauw overhemd. Hij vertelde de verslaggever dat er drie problemen waren, met vallende bladeren als hoofdprobleem. Voorts mocht de temperatuur ook weer niet te hoog zijn en ja, natuurlijk de regen, altijd die lastige regen. Interessant was dat hij de regen niet verbond met de mogelijkheden van treinen, nee: “De reizigers willen droog staan en stappen dus langzamer in. Daardoor ontstaat er vertraging.
Veel mensen noemen iets wat ze niet begrijpen, `grappig’. Ik vind deze redenering grappig.