Last

Altijd beluister ik met enig ontzag iemand die zegt afwegingen te maken. Afwegingen hebben iets gewichtigs. Daarom heten ze dus ook afwegingen. Ik zeg het nooit, besefte ik laatst, terwijl dat misschien wel goed is voor mijn gevoel voor eigenwaarde. Daarom ga ik me aan het eind van de dag afvragen: maakte ik vandaag afwegingen? Deze week telde ik twee momenten van afwegingen. Ze hadden beide met mijn huisarts te maken. De eerste afweging was: ga ik naar haar toe of niet? Soms heb je ergens last van zonder dat je weet wat je ermee moet. Je weet dat het niets ernstigs is, maar je hebt er wel last van. Nou ja, last, wat is last? Maar wat ik wil voorkomen is dat mijn huisarts over een paar maanden zegt: `Waarom ben je niet eerder gekomen?’ Op zo’n vraag kun je immers geen antwoord geven waar iemand iets aan heeft. Toen ik besloten had mijn kleine kwaal aan haar voor te leggen, verdwaalde ik meteen in een nieuwe afweging. Haar spreekuur begint om 8 uur in de ochtend. Dan gaat ook de deur van haar praktijk open. Sommige mensen staan er al om half 8, want dan weten ze zeker dat ze snel aan de beurt zijn. Ik heb dat ook weleens gedaan, maar toen belandde ik in twee tamelijk onbenullige problemen. Als ik om half 8 naar haar toe loop, moet ik dus een halfuur wachten. Dat doe je dus om de wachttijd na 8 uur te bekorten. Wat is het verschil tussen vóór 8 uur een halfuur wachten en ná 8 uur? Ben je dan wel logisch bezig? Dat is een vraagstuk waarmee ik niet uit de voeten kan. Je kunt je er daar voor de zorginstelling niet aandachtig mee bezighouden, want er zijn meer wachtenden en er staan er een paar tussen die enorm willen praten, bij voorkeur over klachten die ze koesteren jegens de gezondheidszorg.  Of over de samenleving in het algemeen. Zelden is er een vrolijk onderwerp aan de orde. Komt ook door het grauwe ochtendlicht. Afwegingen kunnen voor tijdverlies zorgen, merk ik.