Last

Verbazingwekkend grafiekje over winkeldiefstal: Nederland staat op de tweede plaats. Onder Mexico. Helemaal onderaan: Noorwegen. Maar ja, in Noorwegen gebeurt helemaal niets. De Noren hebben hun handen vol aan introvert te zijn, denken verdere nergens anders aanen als ze toevallig in een winkel zijn, hebben ze dat niet eens in de gaten. Paar jaar geleden zag ik een man uit Albert Heijn rennen. Een zware man met lang, grijs haar. Hij werd achtervolgd door een medewerker van de supermarkt. Dat was een kwieke jongen, maar toch wist de man te ontkomen. Ik vond de gang van zaken zielig, de jongen die er niet in geslaagd was de man in de kraag te vatten en de man zelf die een levensmiddel stal omdat hij waarschijnlijk niet het geld had het te kopen. Dat merkte ik toen ik de winkeldief, een opvallende verschijning, een paar maanden later door de buurt zag lopen. Ik vond hem heel erg bij een crisis horen waarvan ik zelf nauwelijks last had. En ik voelde me verwend. Mijn omstandigheden zijn niet dusdanig dat ik iets moet stelen. Nu ik dit noteer, vraag ik me af hoe ik reageer als ik iemand betrap. Daar moet ik niet aan denken, maar dat doe ik toch nu ik het grafiekje gezien heb. Als er in Nederland inderdaad zo veel in winkels wordt gestolen, moet het om de haverklap gebeuren. Zeg ik er iets van als het gebeurt? Is dat mijn plicht? Denk ik: wat maakt het de Jumbo uit als er een pak soep weg is dat niet is betaald? Heb ik zelf weleens iets uit een winkel gestolen? Ja. In 1970. Twee keer een boek. Ik zat nog op school De eerste keer was het een zeer dik boek, van Simon Vinkenoog. De titel: Weergaloos. Volgens mij ging het over extatisch ervaringen. Ik pakte het, legde er mijn klapper overheen en liep ontzettend kalm de winkel uit. Buiten voelde ik zelfhaat. Het tweede boek was een gedichtenbundel van Leonard Cohen. Dat boek heb ik nog. Als ik het zie staan, heb ik er last van.