Last

Bij het warme weer hoort ook een gedachtewisseling over wat je naar je werk aan kunt doen en wat liever niet. Gisterochtend kwam ik in de radio in zo’n soort gesprek terecht. Korte broek en slippers moeten kunnen, was de algemene opvatting, maar een deskundige (wanneer ben je dat met zo’n onderwerp?) zei dat die manier van kleden wel bij de zomerirritaties hoorde. 
Ja, dacht ik, veel moet kunnen, maar je kunt je er toch aan ergeren. De deskundige had voor dat laatste ook een verklaring: er hangt iets stinkerigs om die korte broek en slippers heen. Je hoeft het niet eens echt te ruiken. Zelf kan ik ook ineens naar de structuur van teennagels gaan zitten kijken. Of de vale kleur ervan.
De deskundige zei ook dat het probleem was dat sommige mensen het lastig vinden als werk en privé iets te dicht bij elkaar komen. Ze vergeleek het met een situatie in de trein waarvan ze onlangs getuige was: iemand begon zijn nagels te knippen. (Ik neem niet aan de teennagels.) Ik kan daar ook last van hebben, waar weet niet of dat zit in de relatie werk-privé. Ik heb de primitieve opvatting dat je zoiets thuis doet, in de badkamer. Van de andere kant: tijdje geleden zat ik in een zeer vroege trein en zag ik een jonge vrouw die zich langzaam en geconcentreerd aan het opmaken was. Dat had wel iets. Ze begon in Utrecht en was kort na Den Bosch zo’n beetje klaar. Het was net alsof er iemand anders zat.
O ja, en vorige week in de wachtkamer van de huisarts: een man begon ineens zijn haar te kammen. Hij trok een kammetje uit zijn achterzak en ging op volle kracht aan het werk met dat haar. In mijn jeugd hadden veel mannen een zakkam. Ineens leek dat voorbij. Ach, voor veel is geen verklaring.