Lastig

In een verhaal dat ik lang geleden schreef bekende ik: “Mijn gezond verstand is een gebied in mij dat ik te weinig exploiteer.” Dat besefte ik toen iemand had gezegd dat een bepaalde gang van zaken `alleen maar een kwestie van je gezond verstand gebruiken’ is. Ik knikte wel opgelucht, maar dacht dus meteen: wat nu?
Gisteren sprak ik twee mensen die zeiden dat ze het wel kunnen vergeten als er weer een lockdown komt. Met `het’ vergeten bedoelden ze hun bedrijf, een fysiotherapiepraktijk en een klein restaurant. Als we zeggen dat we iets kunnen vergeten, is het vaak meteen duidelijk dat we dat nooit vergeten.
De vraag wat het virus nog gaat doen hangt als een forse donkere wolk boven de wereld. Wat komt er uit die wolk, een stevige regenbui of een orkaan? Maar we zien die wolk. Het RIVM geeft een wake-upcall: het aantal besmettingen is verdubbeld. Toch is het net alsof de slogan `Alleen samen krijgen we corona onder controle’ woorden uit een oude tijd zijn – ja, ja, dat weten we nu wel.
In het televisiejournaal ging het over deze kwestie en toen hoorde ik wat ik nog niet wist: dat onze regering erop rekent dat we ons gezond verstand gebruiken.
Kost weinig moeite ons te herinneren hoe de premier ons voor het eerst toesprak over het virus, half maart. Hij had het niet over gezond verstand, maar over regels. In de toespraken daarna werden het meer regels. We kregen complimenten omdat we die regels snapten, wat in principe niet zo moeilijk was, toen niet, kort daarna wel. We vinden regels lastig en denken eerst aan de last die we ervan hebben en dan pas aan de bedoeling. 
Gezond verstand heeft ook iets lastigs en dat is dat we het niet hebben. En dáár kunnen we niets aan doen