Later

Zeurgesprekken die me ergeren, gaan over het weer en over leeftijd, soms een combinatie ervan: `Ja, als je ouder wordt, krijg je toch meer last van de kou. En van de regen natuurlijk ook. Zeker als het koud is en ook nog regent.’ Ik verveel me. Gisteren belandde ik in een gesprek over Paul McCartney. Die is in juni op Pinkpop. Het gesprek ging over de leeftijd van McCartney, 73, geloof ik. Je kunt je afvragen of je dat merkt, dat hij 73 is dus. Wat zou je dan moeten merken? Stramme bewegingen? Dat hij niet meer weet wat hij staat te zingen? Maar dat is er dus niet aan de hand met Paul McCartney. Wie hem de afgelopen jaren weleens zag optreden, weet dat. Hij heeft een stimulerende staat van dienst en doet zijn werk met plezier. En ik geloof dat hij geen vlees eet, maar dat het kan best zijn dat dat er niets mee te maken heeft. Toen ik jong was en heel langzaam een beetje ouder begon te worden –zo gaat dat nu eenmaal - was ik toch heel lang niet oud genoeg, want ik hoorde nog vaak: `Dat merk je later wel.’ Of: `Dat is iets voor als je zo oud bent als ik.’ En op een gegeven moment breekt er een periode aan die je `later’ mag noemen en dan zeggen mensen die graag over tijd zeuren: `Alles gaat zó vlug.’ Dat is zo, maar ja, dat is zo. En `later’ duurt niet zo lang als je vroeger dacht, toen je nog een heleboel later voor de boeg had, want je hoort ineens opmerkingen over je eigen leeftijd. Je begint wat te oud voor later te worden. Nee, dat zeggen ze niet over jou, maar over anderen dus. Over Paul McCartney bijvoorbeeld. Ben je oud als je beseft dat je nooit bij zijn leeftijd stilstaat? Toen ik een jaar of tien was werd ik erg vrolijk van de muziek die hij samen met zijn vrienden maakte. Die muziek is er nog steeds, werd er alleen maar beter op. En hij maakte nieuwe muziek, want dat kan hij goed. Waar gaat het toch over? Lijkt me een zinnige vraag: waar gáát het toch over?