Later

Je doet er tegenwoordig langer over volwassen te worden. Langer dan wanneer? Dat weet ik ook niet, maar Australische wetenschappers schrijven erover in een toonaangevend tijdschrift. Kun je zeggen, nou ja, Australië, maar ik vind het iets om over na te denken.
Wanneer vond ik dat ik volwassen was? Ik geloof niet dat me een duidelijk moment bijstaat. En als ik heel eerlijk ben vraag ik me soms af of ik wel van a tot zo volwassen geworden ben.
Wat is het trouwens, volwassen zijn? Op eigen benen staan? Als dat het is, ben ik het vanaf mijn achttiende. Maar het gaat natuurlijk ook om een instelling, iets overzien, besluiten nemen, leven vanuit stevige inzichten. Is op eigen benen staan hetzelfde als onafhankelijk zijn? Het valt me op dat jonge volwassenen van nu behoorlijk blijven rekenen op de steun van hun ouders, als die ouders die steun tenminste in huis hebben. Soms sta ik erbij en kijk ernaar en denk: zeg, los het zelf op.
Ik herinner me dat ik er lang naar uitzag volwassen te worden, zeker in de jaren dat mijn ouders en hun vrienden dikwijls tegen me zeiden: dat komt later wel. Ik wist dat de periode die later werd genoemd, de langste in mijn leven zou worden, maar ik vond daarom niet dat ik flink mijn best moest doen om van mijn jeugd te genieten.
Waarom vind ik vaak dat ik nog niet helemaal gelukt volwassen ben? Vanwege naïviteit die me dwars kan zitten, denk ik. Van de andere kant wil ik die naïviteit ook koesteren, ook al veroorzaakt die zo nu en dan onbezonnenheid.
Toen mijn vader in 2008 was gestorven, zaten mijn moeder en zusjes de dagen erna bij elkaar om van alles te regelen. Bij belangrijke beslissingen keken ze naar mij. Ja, toen, even. In dat jaar werd ik 56.