Lauw

Zaterdagochtend was ik vroeg in de supermarkt. Op een warme dag is het aangenaam dat zo snel mogelijk achter de rug te hebben. Bovendien is het nog vrij rustig. Uurtje later vindt iedereen het belachelijk voorzichtig te zijn. 
Voor me bij de kassa staat een vrouw, jaar of veertig, die vrolijk probeert te kijken, maar er toch getergd uitziet. Ze wil ook graag praten. Haar stem is schor. Ze zegt tegen de caissière en mij dat ze gisteravond een barbecuefeestje had: “Nou, dan weet je het wel.” De caissière lacht vermoeid en zegt dat ze gisteren ook een barbecuefeestje had. De vrouw knikt nu dwingend: “Wat moet je anders met dit weer?” 
Ze kijkt me aan en verwacht dat ik een antwoord heb op die vraag. Heb ik niet. Ik heb nog nooit een barbecuefeestje meegemaakt, wat misschien raar is. Natuurlijk weleens gewoon een barbecue, maar ik geloof niet dat het een feestje was, ook weer niet het tégendeel van een feestje, maar niemand deed iets wat op een feestje wees. Niet dat er een sombere sfeer hing, integendeel, maar het was toch net alsof we gewoon aan tafel zaten, maar nu buiten, en we zaten niet, maar stonden, met van die plastic bordjes waarvan het eten makkelijk afgleed, en wijn die snel lauw werd in de avondzon. 
De gastheer had een groen schort voor waarop grappige afbeeldingen stonden, kleine koks met rode wangen en een olijke lach, likkebaardende varkentjes, brandende worstjes. De gastvrouw wilde voorkomen dat ze lauwe wijn moest drinken en had al flink wat koude weggewerkt en lachte daarom vaak érg hard. Maar het was dus geen barbecuefeestje, volgens mij.
Er zijn veel feestjes. En feesten. Mensen hebben ze meer nodig dan voorheen. Zelf word ik er steeds stiller van.