Lawaai

Een demonstratie is niet iets waarvan je droomt, maar als ik dat wel zou doen, liep ik vast mee in een lange stille tocht, met minstens 100 duizend anderen, tegen alle oorlogen waar ook ter wereld. Ons zwijgen was ijzingwekkend en dwingend.
Als je gewelddadig tegen geweld protesteert, mag je jezelf eigenlijk geen vredesactivist noemen, je maakt je intenties belachelijk. Misschien moet ik dat genuanceerder zeggen, maar ik weet niet hoe. Soms heb je geen idee van wat je in het lawaai in de wereld om je heen kunt betekenen.
Het zijn dagen vol lawaai. Het lawaai van de oorlogen, het lawaai van nieuwe acties, het lawaai van de vlammen van de brandende Koran in Arnhem, veroorzaakt door treitertuig, het lawaai van meningen die over elkaar heen tuimelen. En natuurlijk, maar dat is een ander soort lawaai, het Songfestival, voor het grootste gedeelte rare exhibitionistische herrie. Eergisteravond keek ik en vond onze inzending ineens best meevallen.
Op de fitnessclub waren gisterochtend de festivalliedjes te horen uit een tijd waarvan we ons nauwelijks een voorstelling kunnen maken, een zanger, een zangeres, soms een duo, en dat was het. Ik zeg nooit dat vroeger alles beter was, maar toen hoorde ik zo nu en dan een lied dat in je hoofd bleef zitten.
Voor me ligt een boek met de titel Verzamelen: de drang om te bezitten, geschreven door de antropoloog Pieter ter Keurs die zich bezighoudt met de vraag waarom we ons graag omringen met spullen die we bijzonder vinden. Kan een behoefte aan geborgenheid zijn.
Ja, zo’n dag is het vandaag. In mijn werkkamer gaan zitten bij de vitrine vol voorwerpen uit de avonturen van Kuifje. Die geborgenheid. Even weg van het lawaai. Moet mogen. Even dus.