Leeftijd

Eergisteren las ik in een zaaltje voor uit eigen werk, verhalen, stuk uit een roman, wat columns. Tegen het einde is er gelegenheid vragen te stellen. Hoeft niet per se van mij, maar het is gebruikelijk en ik vind het niet erg. Een gezellige mevrouw vroeg of ik mijn column over Patricia Paay wilde voorlezen. Ik dacht niet: Patricia Paay, wie is dat, maar ik zei dat ik geen column over haar had. De gezellige mevrouw, met fijne houten kunstwerken aan de oren, zei dat het haar zo’n leuk onderwerp leek. Ik vond dat niet. We kregen er gelukkig geen ruzie over.
Op weg naar huis dacht ik over Patricia Paay na. Ik ben niet geïnteresseerd in haar, geen idee waarom niet, maar misschien is dat het antwoord op de vraag waarom ik niet geïnteresseerd in haar ben. Ik heb het compromitterende filmpje gezien en terwijl ik dat zag, kwam er nauwelijks in gedachte in me op. Ja, een beetje deze: blijkbaar vindt ze dit leuk, spannend en opwindend. Er een filmpje van maken hoort er misschien bij. Nou en? Het gaat voorbij aan mijn smaak op dit gebied, maar dat zegt niets. Dat iemand het filmpje verspreidt is natuurlijk min. Patricia Paay heeft er last van, uiteraard, maar wie nog meer? Mensen die altijd vinden dat álles moet kunnen, spuugden hoon over Patricia Paay uit.
Ook las ik dat men het niet vond kúnnen, dat een vrouw op haar leeftijd zich daarmee bezighoudt. Ik weet niet hoe oud Patricia Paay is, kan het opzoeken, maar dat doe ik niet, want het boeit me allerminst. Maar hierover wind ik me een tikkeltje op. We moeten van fatsoen houden, maar geen rare fatsoensrakkers worden. Op haar leeftijd, kom op alsjeblieft!
Denkt er trouwens vandaag nog iemand aan? Nog even en het wordt weer lente.