Leegplukken

Vaak ben ik bang dat ik iets niet begrijp wat ik wel zou móeten begrijpen. Kan liggen aan de wereld die steeds gecompliceerder wordt, maar ook aan mezelf. Ik houd rekening met dat laatste. Toen Fred Teeven maandag zijn aftreden bekendmaakte en nijdig tussen haakjes zei dat de deal met crimineel Cees H. deugde, voelde ik vaag dat ik misschien vol begrip moest knikken: natuurlijk klopt die deal, want de staatssecretaris zegt het, ook al is hij geen staatssecretaris meer. Sindsdien denk ik soms na over die deal. Als je iets een deal noemt, is dat wat anders dan een overeenkomst. Een overeenkomst klinkt en is netter. Een deal sluit je een beetje achteraf, in een steeg waarin veel het daglicht niet kan verdragen. Inmiddels las en hoorde ik gesprekken met de crimineel zelf. Die zegt dat hij echt niet door Teeven is betaald om de politie te informeren. Dat wordt immers hier en daar gesuggereerd. Waarom wordt dat gesuggereerd? Omdat het allemaal zo onduidelijk is. Toen Teeven maandag beweerde dat de deal deugde, deed hij dat voor volk en vaderland, zoals hij zei. Waarom die woorden, `voor volk en vaderland’?  Ik snuif overal wat informatie vandaan en meen te begrijpen dat Cees H. het vele geld dat hij met drugs verdiende, heeft ingeleverd (`leegplukken’ heet dat) in ruil voor een ruim honorarium, een appeltje voor de dorst. Misschien is dat niet waar, maar als het wel waar is kun je je afvragen waarom hij werd beloond. Ik heb dringende behoefte mezelf niet al te dom te vinden. Wil graag blijven meedoen met alles.