Leek

Nog steeds doe ik graag iets wat ik nog nooit heb gedaan. Ik dacht dat het wel een keer over zou gaan, maar dat is niet zo. Waarom zou het ook? Ik schrijf nu wel `iets’, maar meestal is het meer dan dat. 
Gisteren hield ik in een kleine kerk in Oosterbeek een preek voor de remonstrantse gemeente. Ik had daarvoor niet zelf contact opgenomen met de kerk, ik was ervoor gevraagd, wat ik een eer vond, en inderdaad iets nieuws. Zo’n preek heet lekenpreek en dat is een woord waarmee ik een tijdje rondliep. Het woog zwaarder dan ik dacht toen ik ja zei. Ik begreep dat er vaker een leek wordt gevraagd voor de preek te zorgen, maar normaal zijn er natuurlijk deskundigen aan het woord, gestudeerde mannen en vrouwen die alles weten van wat er in kerk leeft en wat de leer van de kerk allemaal te zeggen heeft. Ik ben daarvan niet op de hoogte. En dan moet natuurlijk niet doen alsof dat wel het geval is.
Regelmatig houd ik een lezing over mijn boeken, maar de mensen die naar me komen luisteren, doen dat omdat ze daarin geïnteresseerd zijn. Daarbij weet ik dan waarover ik het heb. Geen leek dus. 
Verder ben ik in en bij alles een leek. Dat besefte ik ineens. Kwam hard aan. Ik viel niet om, maar moest wel even gaan zitten: al best lang geleefd, en wat weet ik? Ik keek naar de boekenkast op mijn werkkamer. Daar staan onder meer boeken in van levensgrote filosofen. Die heb ik allemaal gelezen en begrijp ze ook voor een deel, maar kan er verder weinig over zeggen. Ja, ze helpen me na te denken over onze tijd, maar voor de meeste van die gedachten heb ik veel te weinig woorden.
Helaas kon dat natuurlijk geen onderwerp van een lekenpreek worden: leek zijn. Ik heb het over de verwondering gehad.