Lelijker

Soms begrijp ik begrip niet. Maar eerst moet ik zeggen dat ik niet wist dat scholieren in de klas hun mobieltje binnen handbereik mogen hebben. CDA wil dat verbieden. Hoogleraar mediaopvoeding Peter Nikken heeft begrip voor die mobieltjes. Ja, dat is het begrip dat ik niet begrijp. De hoogleraar zegt dat het `een medaille met twee kanten’ is. Het mobieltje informeert de leerlingen onmiddellijk over roosterwijzigingen, huiswerk enzovoort.
Ik zeg nooit dat vroeger alles beter was, want dat is het niet, maar ik voel wel enig heimwee naar de agenda waarin wij het huiswerk noteerden. Die agenda was niet zomaar iets, wel toen je die kocht, neutraal drukwerk, maar na een tijdje ging die agenda wat over je leven zeggen, bijvoorbeeld door alles wat je erin plakte en tekende. Mocht niet, maar juist daarom deed je het.
Op een prominente plaats op school hing een groot bord. Daarop stonden de roosterwijzigingen genoteerd, om preciezer te zijn: daarop kon je lezen welke lessen uitvielen. Was altijd aangenaam die sensatie te delen met je medeleerplichtigen die ook voor dat bord stonden.
Nu dus die mobieltjes. In het artikel dat ik gisteren over deze kwestie las, kwam ook een leraar aan het woord: “De rest van hun leven hebben ze die telefoon ook: wanneer ze gaan studeren en later gaan werken. Als wij het gaan verbieden, leren ze er nooit mee omgaan.”
De beste manier ermee om te gaan is er nauwelijks mee om te gaan. Tijdje geleden vond ik dat een conservatieve gedachte, maar als groot voorstander van zoveel mogelijk schoonheid in het dagelijks leven, vind ik dat de omgang met die mobieltjes het dagelijks leven lelijker maakt. Juist door die mobieltjes heeft bijna niemand dat in de gaten.