Leuk

Als een vriend zegt “Ik ken een leuke mop” voel ik meteen lichte nervositeit, want hij kent de mop niet alleen, hij zal hem ook gaan vertellen. Ik kan om heel veel lachen, om veel te veel, maar helaas meestal niet om moppen. 
Een mop vertellen is een kunst die maar weinig mensen beheersen en dat valt me dan nog meer op dan de mop als mop. Het is erg, een vorm van beroepsdeformatie. Probleem is ook dat ik sommige moppen niet begrijp, ja, het verhaaltje wel, ik snap de informatie, maar niet wat er leuk aan is. Ik lach, maar omdat ik probeer dat overtuigend te doen, is het een mislukte lach. Misschien valt dat de verteller van de mop niet op, maar mij wel, en dan knalt er een deuk in mijn humeur. 
Helemaal benauwend wordt het wanneer de moppentapper toch in de gaten heeft dat er iets mis is met mijn lach: “Je snapt hem toch wel?” En dan de mop gaan uitleggen. 
Soms pers ik er te vroeg een lach uit. De ander zegt bitter: “Hij is nog niet afgelopen.” En vervolgens komt er van het einde van de mop weinig terecht.
Ik denk hieraan nu ik lees dat de algemeen secretaris van de Nederlandse Taalunie, Hans Bennis, ervoor pleit een leesteken dat veel mensen al gebruiken, officieel te maken. Het leesteken dat een glimlach laat zien en zo op ironie wijst, dit ;-).
De kniesoor in mij zegt dat als een leesteken moet aangeven dat een opmerking leuk of ironisch is, die opmerking dus niet echt leuk of ironisch is. Je zou het effect ook zonder moeten merken. 
Als ik een pagina voor me krijg, vallen me zonder bij het begin te beginnen altijd meteen woorden op (beroepsdeformatie!), mooie woorden als sneeuw of vlinder of avondzon. Het leesteken ;-) vast ook. Daar komt de lichte nervositeit weer.