Levens

Bericht van zachte pracht: een vrouw van 99 in Engeland ontvangt liefdesbrief van een verloofde van lang geleden. Brief is gevonden in een gezonken schip, 77 jaar terug geschreven. Van die verloofde had ze nooit meer iets gehoord. Destijds zou ze vast met hem getrouwd zijn geweest, maar waarschijnlijk kwam hij om in de oorlog. Ze trouwde twee keer. Of die huwelijken gelukkig waren, vermeldt het bericht niet.
Als ik zoiets lees, denk ik meteen na over onze levens, hoe ze kunnen verlopen, de rol van het toeval dat zich soms als noodlot gedraagt. Natuurlijk verplaats ik me ook vaag in de vrouw, ook al heb ik nog lang niet haar leeftijd.
Ik heb ook weleens een liefdesbrief verstuurd, 45 jaar geleden, waarop ik nooit antwoord kreeg. De geadresseerde leeft nog, maar misschien was ze niet van de inhoud van mijn brief gediend. Na een paar weken wilde ik haar bellen, met een smoesje of zogenaamd per ongeluk. En dan terloops vragen of ze wat met mijn brief kon, zoiets. Maar dat durfde ik niet. Nou ja, `durven’ is niet het goede woord, ik durf volgens mij genoeg, toen ook. Waarschijnlijk was het schaamte. Dat ik het in mijn hoofd had gehaald had die brief te schrijven. En dan er ook nog over willen praten. “Zo zijn we niet getrouwd,” zei mijn moeder vaak. Ja, dat is het punt juist. Heb haar niet gebeld. We zijn elkaar ook nooit meer tegengekomen.
Bij het lezen van het bericht over de Engelse brief dacht ik aan de mogelijkheid dat ze wél geantwoord heeft, maar dat haar brief in een postsorteercentrum onder een kast is geglipt. Soms doen brieven dat. 
Misschien las ze dat bericht over de 99-jarige vrouw ook wel. 
Daar staan we dan in ons vólle leven, aan het einde van weer een jaar.