Lezen

Vaak heb ik het hier al geschreven, maar nog niet vaak genoeg: een van de ergere alledaagse vragen die we elkaar kunnen stellen is “Is er iets?”. Dan kijk je dus op een manier die de ander niet meteen kan duiden. Er is natuurlijk altijd iets, maar als je ernaar gevraagd wordt, kun je haast nooit zeggen wat dat is. Ik doe soms een poging, maar mijn ervaringen dienaangaande zijn matig tot slecht. Nooit ontstaat er dan vrolijkheid. We weten dat het niet te doen is te zeggen “Nee, er is niets.” Die bekentenis is onacceptabel: “Wel. Er is iets. Ik zie het toch.”
Ik lees een artikel over de Nijmeegse hoogleraar sociale psychologie Roos Vonk. Ik volg haar altijd met belangstelling. Ze gaat vaak kort door de bocht, maar heeft meestal een mening die van alles losmaakt. Uiteraard heeft ze ook iets te melden over grensoverschrijdend gedrag van mannen.
Ze neemt het op voor de mannen die deugen. Moeilijk woord, deugen. Maar dus deugen in dit verband en niets grensoverschrijdends in gedachten hebben. Die worden onzeker en durven niets meer te doen als ze een vrouw leuk vinden. Ik citeer Roos Vonk: “Ik hoor het jullie zeggen: een man moet aanvoelen hoe ver hij kan gaan. Maar laat dat nu net iets zijn waar de gemiddelde man slechter in is dan een vrouw: het lezen van nonverbaal gedrag en intuïtief aanvoelen hoe de wind waait.”
Ik ben, denk ik, een gemiddelde man en zit vaag te knikken. Natuurlijk probeer ik ook nonverbaal gedrag te lezen en ook als ik dat volgens mij goed lees, weet ik niet altijd of ik het begrijp. Dat heb je vaak met lezen. Denk aan brieven van de overheid. Daarbij: hoe kijk je als je nonverbaal gedrag van een vrouw aan het lezen bent? Die vraagt dan: “Is er iets?”