Licht

Dit is al de tweede dag in De Week van de Lentekriebels en ik heb er nog niets aan gedaan! En er ook nog niets van gemerkt! Wat moet ik meer betreuren?

Natuurlijk weet ik ook wel dat ik niet tot de doelgroep hoor. De Week van de Lentekriebels is bedoeld voor 9- tot 12- jarigen die op school praten over verliefdheid en seksualiteit. Ik las de aanpak van een paar leerkrachten. Soms begint de les met fundamentele vragen als: zijn er verschillen tussen man en vrouw? En: wat vind je mooi aan jezelf? En: moet je verliefd zijn om seks te hebben? Ook zijn er leraren die het wat wilder aanpakken. Die schrijven in grote letters `pik’ en `neuken’ op het bord, waardoor er `een luchtige sfeer’ ontstaat en vervolgens zien ze wel verder.

Ik ga heus niet zeuren over mijn leerplichtige jaren. Als je `seksualiteit’ in het woordenboek opzocht, kon je al geschorst worden. Het stond toen trouwens nog met een x geschreven. Lijkt een detail, is het niet, maar misschien is dat nu juist iets wat ik graag bespreek in De Week van de Lentekriebels, niet alleen een Week voor scholieren, maar voor ons allemaal.

Wie heeft er geen Lentekriebels? Je kunt ze natuurlijk laten zitten waar ze zijn, maar je kunt er ook iets mee doen, maar wàt? Als scholier heb je de mogelijkheid er met je klasgenoten en leraar over te praten, maar wat als je van school af bent. Bel ik een van mijn intimi: `Zeg, hoe ga jij met Lentekriebels om?’ Vindt vast niemand erg, maar toch ben ik terughoudend. En terughoudendheid kan juist niet bij Lentekriebels. Dan moet je licht zijn, onbezorgd en spontaan. Je loopt bij wijze van spreken onzichtbaar te huppelen en je voelt je jonger. En wat je voelt bèn je. Vaker dan anders kijk je met ingehouden adem om je heen. Misschien is waakzaamheid geboden, maar wat kan die waakzaamheid je schelen?

Ik ben trouwens een warm voorstander van Lentekriebels in álle seizoenen.