Lichter

Natuurlijk koop ik de heruitgave van het witte album van The Beatles, The White Album, vijftig jaar geleden verschenen, en nu in een versie die de opnamen van toen het meest recht doen. Dat laatste heb ik van horen zeggen, ik moet nog luisteren. 
Volgens mij was het vijftig jaar geleden een zaterdagmiddag toen ik op mijn kamer voor de radio zat. De dubbelelpee (dat is het woord) werd in zijn gehéél gedraaid. Zo herinner ik het me, ik weet niet zeker of ik die herinnering moet vertrouwen, want daarvoor was ik die novembermiddag te gespannen. 
Waarschijnlijk kreeg ik het album op pakjesavond, maar dat duurde nog een week of twee en dat was lang. Misschien op mijn zestiende verjaardag, een paar dagen later, maar dat duurde nog langer. 
Ik luisterde intens, wilde niets missen, en wat ik toen vond, vind ik nog steeds: mooi, maar véél, dat album. Achteraf weet je hoe dat komt, meningsverschillen, te grote druk, Yoko Ono, maar op die zaterdagmiddag was die kennis nog niet aan de orde. Ik zat op de grond, leunde tegen de muur, keek af en toe uit het raam, naar het bleke novemberlicht, naar de Nijmeegse stilte. 
Vijf jaar daarvoor was het begonnen met de Beatles. Het leek alsof ze er altijd al waren. In die vijf jaar was de wereld anders geworden. Kwam ook door hen, terwijl hun muziek in het begin alleen maar vrolijk en eenvoudig was. Bijna alles werd lichter, ook natuurlijk door hoe ze zich manifesteerden. Vijf jaar!
Ik zat op het strenge Canisiuscollege en voelde veel te veel nieuwe tijd om me heen waaraan ik wilde deelnemen, maar ik was daarvoor nog net te jong. Er leek veel meer laterop komst dan voorheen. Het volle album van de Beatles hoorde daarbij. Die middag is er nog steeds.