Lichtpuntjes

In een stuk of drie radioprogramma’s hoorde ik het de afgelopen dagen over Schiphol gaan. Dat de boel langzaam weer op orde aan het komen is, natuurlijk niet álles, maar dat kan ook niet, er worden hoe dan ook veel karren getrokken, neuzen staan dezelfde kant op en overal worden schouders onder gezet. En telkens werd erbij gezegd dat we ons over de meivakantie geen zorgen hoeven maken. Dan loopt alles zoals we willen dat het loopt. In mijn omgeving heeft niemand het over de meivakantie, wat waarschijnlijk ook komt doordat het pas januari is, de schrale maand waarin we het ene dipje na het andere moeten wegpoetsen.
Daarover stond in deze krant eerder deze week een artikel. Over lichtpuntjes die we nodig hebben. Maar liefst elf, waaronder carnaval, voorjaarsvakantie en, daar issie weer, de meivakantie. Moeten we maar lekker aan denken, dan valt januari best mee.
Ik ben een groot voorstander van lichtpuntjes die onmiddellijk licht geven, geen lichtpuntjes waarop je nog even moet wachten, kleine dingen, bijvoorbeeld naar buiten kijken de natte sneeuw zien en door en door beseffen dat je niet naar buiten hoeft. Als je dat besef de ruimte geeft, kan da een lichtpunt zijn. Ook een lichtpunt: binnen een paar minuten er minstens vijf bedenken.
Even terug naar die meivakantie. Hoe lang die bestaat, geen idee, maar het is een vakantie die goed laat zien hoe verwend we zijn. Schiphol moet er klaar voor zijn. Kan Schiphol oefenen voor de zomervakantie, want die begint vrij snel daarna.
Tijdens mijn leerplicht waren er vier vakanties, herfst-, kerst-, paas- en zomer-. Als de paasvakantie afgelopen was, altijd te vroeg, leefde je intens naar de zomer toe. Heb je nu geen tijd meer voor.