Liedjes

Twee keer ging ik naar een theater om een musical te zien. De eerste keer was omdat ik de kaartjes cadeau had gekregen, de musical Cats, de tweede keer omdat ik iemand kende die erin zong, Cyrano. Beide keren werd ik ongeduldig. Soms zie ik op televisie een fragment van een musical en dan ga ik snel iets anders doen. Het genre is niet aan me besteed. Kan het genre niets aan doen en ik ook niet. Een opera is iets anders. Ik ga niet vaak, maar terwijl ik dus van een musical ongeduldig word, kan de traagheid van een opera me bijna meditatief stemmen. Ik verdwijn ergens in, terwijl ik niet weet waarin, maar het voelt goed. Waarom begin ik hierover? Ik lees dat er een musical komt over Hannie Schaft, `Het meisje met het rode haar’. Verzetsvrouw. Gefusilleerd. Het boek over haar van Theun de Vries las ik lang geleden. Er kwam een film die gebaseerd was op dat boek. Die zag ik. Dat er een musical over haar wordt gemaakt, irriteert me en ik vraag me of dat aan het genre ligt of aan het thema, Hannie Schaft dus. Met een van de initiatiefnemers heb ik ooit gewerkt en ik heb alle vertrouwen in hem, maar toch. Ook vind ik dat de moed van Hannie Schaft niet vaak genoeg belicht kan worden, maar toch. Wat is dat `maar toch’? Liedjes over Hannie Schaft? Vroeger kon ik er niet tegen als er in een film lang gedanst werd, bijvoorbeeld door Fred Astaire en Ginger Rogers, ver voor mijn tijd. Nu kijk ik daar graag naar. Ik vind het kunst én amusement. Misschien gaat het met de musical ook zo. Gewoon ouder worden. En rustiger.