Liefdeszin

Even dacht ik: toch nog! Twee jaar voorzichtig geweest, gemondkapt door het grootste gedeelte van het dagelijks leven gelopen, enorm gevaccineerd, huizen in quarantaine gemeden en zaterdagmorgen ineens: koorts! De avond daarvoor naar het Boekenbal geweest, een lawaaierige chaos waar haast iedereen elkaar veel te intiem begroet, maar daar kon het toch niet van zijn. Zo snel gaat het niet, lees ik altijd. 
Test gedaan, nee, niks aan de hand en op dat moment drong het pas tot me door dat je natuurlijk ook griep kunt hebben. De goeie ouwe griep! Een griepje, zoals we graag zeggen. Opgelucht trok ik het dekbed over me heen en ik besloot het er maar gewoon uit te slapen. Nou ja, gewoon, niets is gewoon, maar zo doe ik het altijd. Ik heb haast nooit een griepje, dus was wel benieuwd hoe ik ermee omging. 
Uiteraard avonturen van Kuifje binnen handbereik, maar vooral slapen en dwalen door dromen die zich door de koorts vreemd kunnen manifesteren. Dus af en toe wakker schrikken en moeizaam beseffen wat er aan de hand is. Vaag hoor je geluiden van buiten waar zich een zonnige kille zaterdag voltrekt.
Door de koortsachtige gedachten danst grillig de mooiste liefdeszin van Nederland. Volgens een peiling van CPNB die de Boekenweek organiseert: “Dit is het enige wat telt, lieverd, dat iemand meer in je ziet dan je wist dat er te zien was.” Is van Arthur Japin die vindt dat hij wel betere zinnen geschreven heeft.
Zo’n zin doet het slecht bij koorts. Behalve dat je stamelend nadenkt over de betekenis, ijl je ook langs geliefden tegen wie je die misschien had moeten zeggen. Als het daarna nog aan was, zat het waarschijnlijk wel goed tussen jou en die geliefde.
Werd vaak zeer zwetend wakker.