Ligstoel

Nieuwe omgeving leek me een goed begin van het Nieuwe Normaal. Of die periode echt begonnen is, weet ik natuurlijk niet. Misschien kiest het Nieuwe Normaal wel voor ons ons in plaats van andersom. Vanaf half maart leefde ik min of meer op dezelfde plek. Vooral in huis, waarover ik niets te klagen heb, of in de directe omgeving van het huis, waarover ik ook niets te klagen heb. Maar soms mag iets best even voorbij zijn.
Daarom ben ik nu aan zee en blijf daar een dikke maand. Even wennen is het wel, maar dat is aangenaam wennen, niet problematisch. Het is vooral de andere ruimte, een andere stilte, de hoge hemel, de wind die van zee komt, en je lippen vaag zout maakt. Ik zit vooral in een stoel, lees een boek en denk na over dat boek, wat ik thuis ook doe, maar toch is het nu anders.
Het strand was erg vol, hoorde ik. Ben er zelf nog niet geweest, want ik hecht uit vrije wil aan de afstand die de overheid suggereert. Vandaag ga ik pas kijken. 
Gisteren haastte ik me niet naar de horeca, omdat ik geen zin had me te verdiepen in wat mag en per se niet mag. Ik huldig nog steeds het bekrompen standpunt uit de vroege jaren zeventig dat ik zélf wel bepaal wat ik mag. En als iemand zegt dat iets moet, zegt een brak stemmetje in me dat ik niets moet. Allemaal onzin, ik zie dat heus wel in, maar met dat inzicht ga ik consequent kinderachtig om. 
Maar het was daarom wel lekker rustig. Ik lag dus in een ligstoel, las een boek, staarde af en toe de blauwe hemel in, voelde de zeewind, nam soms een slokje, dacht landerig aan de drammerige onrust rond en in de horeca en vond het Nieuwe Normaal tot nu toe uitstekend. En vandaag mag ik van mezelf zwemmen. Of anders wel staren naar de zee.