Lijfgeur

Al behoorlijk lang rook ik niet meer, maar stel dat ik dat nog wel deed, wat zou ik er dan van vinden dat het nu ook niet meer mocht in mijn tuin of op mijn balkon? Zelfs niet in mijn huis, als ik bijvoorbeeld de ramen open heb staan. Ik lijd licht aan astma, dus ik weet wat rook met me kan doen, maar als iemand in mijn huis wil roken, mag dat best, maar liever niet de hele tijd en liever ook niet met tien personen tegelijk. De anti-tabaksclub moet niet overdrijven. Als het alleen maar om stankoverlast gaat, hoeft de politie niet per se meteen gebeld te worden. Er is zo veel stankoverlast. Mensen om wie een dwingende lijfgeur hangt. Mannen die zich in aftershave hebben gemarineerd. De adem van rokers terwijl ze niet roken. De buurvrouw die verwilderd in de keuken staat te experimenteren met een nieuw gerecht. Kun je zeggen: die stankoverlast is niet schadelijk voor de gezondheid van een ander. Graag wijs ik erop dat er ook nog psychische gezondheid is. In de trein kwam er laatst een mevrouw naast me zitten, die een frietje pindasaus weg begon te peuzelen. Nu heb ik niets tegen deze sympathieke snack, maar liever niet naast me in de trein. Soms ben ik zo in gedachten dat ik er maar moeilijk uit kom. En dan lukt het me bijvoorbeeld niet te zeggen: `Mevrouw, kunt u alstublieft ergens anders gaan zitten.’ Dat kon bovendien niet, want de coupé was propvol. Maar in mijn gedachten was ik behoorlijk de weg kwijt en die ene die ik net eindelijk te pakken had, was verdwenen. Toch komt het niet in me op de spoorwegpolitie in te schakelen die dan op het volgende station de trein staat op te wachten om de mevrouw vervolgens naar buiten te slepen en in een gereedstaand busje te smijten. Deze gang van zaken nog niet aan de orde, maar we weten niet wat de acties van de anti-tabaksclub in breder verband teweeg gaan brengen. We moeten genuanceerd over de samenleving blijven denken.