Limonade!

Vaak vind ik het aangenaam geen idee te hebben wat de bedoeling van iets is. Als iemand vraagt “Wat is precies de bedoeling?” heb ik nooit zin lang na te denken over een antwoord.
In de straat waar ik woon, wordt vaak gefotografeerd en gefilmd. Meestal is het duidelijk waarom: voor later, ter herinnering. Fotootje op de brug voor een uitzicht dat er mag zijn: “Weet je nog hoe gelukkig we toen waren?”
Ook worden er regelmatig opnamen gemaakt voor speelfilms en reclamespotjes. Meestal krijgen we daarover een brief met excuses voor het ongemak, wat voor mij helemaal niet hoeft, want er zijn ergere ongemakken.
Soms is het niet helder wat er aan de hand is. Zaterdagmorgen in alle vroegte staat er een jongetje op de hoek, jaar of vijf, denk ik. Cameraman erbij, geluidsvrouw, een man die alles regelt, de ouders van het jongetje (duidelijk te zien) en een vrouw die zich ook om het jongetje moet bekommeren, maar dan anders dan de mensen met de camera en een microfoon, ze moet hem op zijn gemak houden. Er is een tafeltje met daarop broodjes en zo. Limonade!
Het jongetje hoeft er alleen maar te staan, het is blijkbaar niet nodig dat hij iets zegt of wat laat zien, nee, alleen maar staan in het prille ochtendlicht. Ik zit aan de keukentafel, volg het niet van seconde tot seconde, want voor me liggen kranten die om aandacht vragen, maar af en toe kijk ik even. Uiteraard is het een heel karwei, want dat is zoiets altijd, nu ook omdat het jongetje ongeduldig wordt en zin heeft in iets anders dan alleen maar daar staan.
Mij fascineert de vraag: waarvoor is het? 
Ik ga het niet vragen. Nee, zelf allerlei antwoorden bedenken, ook nog als een uur later het leven weer enorm anders is.