Litteken

Toen ik nog drie keer per week hardliep, deed ik dat het liefst zo ongezien mogelijk. Het leek me immers geen gezicht. Misschien moest je dat soort schaamte voorbij zijn, maar dat lukte me niet. Ik ging in alle vroegte, gehuld in onthutsende sportkleding, de buitenlucht in, ook omdat ik het graag zo snel mogelijk achter de rug wilde hebben. Ik rende ongeveer acht kilometer, eerst in de bebouwde kom, dan door de vrije natuur en uiteraard weer door de bebouwde kom terug naar mijn huis. Het kwam voor dat ik nog in het donker liep, een ideale omstandigheid waaraan ook nadelen kleefden, met als voornaamste dat je niet alles ziet, met name geniepige obstakels. Ik heb daarvan nog steeds een puik litteken op mijn linkeronderbeen. Als ik in gezelschap mijn broek uitdoe, krijg ik daar soms een vraag over, die met enig ontzag wordt gesteld. `Sportblessure,’ zeg ik dan geheimzinnig. Jaar of tien geleden ging een van mijn knieën in staking, namens mij, denk ik, en sindsdien ben ik qua hardlopen een buitenstaander. Afgelopen weekend zag ik er weer veel lopers, wat altijd het geval is in het begin van een nieuw jaar, de praktische kant van een goed voornemen. In velen herken ik mezelf van lang geleden, maar zij hebben geen last van schaamte. Nu hoeft dat ook niet, integendeel, het valt toe te juichen, maar het verbaast me wel. Maar misschien vang je zo twee vliegen in één klap, aan de conditie werken en je niets aantrekken van hoe dat eruitziet. Je loopt als het ware ergens doorhéén. Ik stel dit met lichte jaloezie vast.