Loempia

Nog niet zo lang geleden voelde ik enig ontzag als ik in de supermarkt mensen met hun mobieltje zag afrekenen. Hoe het zat met dat ontzag, wist ik ook niet, want aan veel betalers was te zien dat het niet moeilijk was zoiets te bewerkstelligen. Ik begrijp inmiddels hoe het moet, maar ik doe het niet. Weten dat ik het ook kan, vind ik  voldoende: ik ben niet achterlijk.
Ik verzet me tegen een te dwingende aanwezigheid van het mobieltje in mijn leven. Laatst was het stuk en kon ik heel veel niet, bijvoorbeeld bankieren. In de mobieltjeswinkel zei de deskundige ik het uit moest zetten en daarna weer aan, dan was het waarschijnlijk niet meer stuk. Was ook zo. Ik zei dat het met mensen ook zo gaat. Wij doen het af en toe ook niet meer. Dan moet je jezelf ook even uit zetten. En daarna natuurlijk ook weer aan, maar liefst niet meteen. De man lachte grimmig. Slap grapje.
Waarom ik aan het mobieltje als betaalapparaat moest denken, was omdat ik een artikel las over een piepkleine chip die je onder de huid van je hand kunt laten zetten. Merk je verder niets van. En daar kun je dan ook mee betalen, terwijl het dus niet te zien is, gewoon op de plekken waar je pint. Handige ervan is dat je het niet kunt verliezen. Deze gang van zaken staat nog in de kinderschoenen, maar zulke dingen zijn razendsnel gangbaar.
Ik word steeds meer een voorstander van ouderwetse munten en bankbiljetten. Dan is het geld ook echt te zien en snap je sterker wat je aan het doen bent.
Graag denk ik aan de portemonnees van mijn ouders. Mijn vader had er een in zijn achterzak. Die zag eruit als een halve loempia. Mijn moeder had een ontzettend grote. Als kind wist ik zeker dat ze alles kon betalen, álles.