Logisch

Mensen zonder gevoel voor humor vind ik altijd intimiderend, zeker als ze ook niet kunnen lachen om humor van anderen. Zielig, ja ook. Misschien is zielig niet het goede woord. Ik kan medelijden met hen hebben, want er is iets misgegaan in hun leven. Gebeurde al vroeg. Je moet al snel leren niet alles heel ernstig te nemen, te beginnen met jezelf. Als dat laatste niet lukt, gaat het ook moeilijk met wat er om je heen valt mee te maken.
Zonder humor is het leven een taaie gang van zaken, je hebt te weinig in huis om dat leven op veel momenten licht te maken. Je moet dan je toevlucht nemen tot iets anders en bij veel mensen zonder humor is dat `het eigen gelijk’: altijd gelijk hebben en het onmogelijk vinden dat het niet waar kan zijn. Dan houdt ook mijn medelijden op.
Het is nauwelijks te doen om oog in oog met een gelijkhebber daar een grapje over te maken, over dat gelijk dus, want zo’n grapje landt niet, is alleen maar doodlopend geluid. Hetzelfde geldt voor een grapje óver de gelijkhebber zelf. Die is niet alleen intimiderend, maar ook te saai voor luchtige woorden. 
Sterk voorbeeld van dit type mens is Henk Kamp, minister van Sociale Zaken tijdens Rutte I, verantwoordelijk voor de fraudewet van wie veel mensen het slachtoffer zijn. Eergisteren werd hij verhoord door de Parlementaire enquêtecommissie Fraudebeleid en Dienstverlening. Had niet per se gehoeven. De heer Kamp had toen al gelijk met zijn harde aanpak en nog steeds.
Mensen die een foutje maakten, vooral omdat ze de informatie van de overheid niet begrepen, waren meteen fraudeurs. Dat die informatie niet altijd begrijpelijk is, vindt de heer Kamp onzin: een fraudeur is een fraudeur.
`Gewoon logisch’ heet dat.