Los

De heidag van het kabinet eerder deze week deed me weer wel nadenken over het effect van vrijetijdskleding en praten `met de benen op tafel’ (met als toevoeging: los van de dingen van de dag). Om met dat laatste te beginnen, natuurlijk veroorzaken de benen op tafel iets in wat je zegt. Stel dat mijn bevriende buurman binnenkomt en zegt: `Het wordt toch eens tijd dat we het hebben over jouw begrafenis.’ Ik noem maar wat, ik zoek even naar een ernstig onderwerp. Als hij deze woorden uitspreekt terwijl hij strak in een stoel tegenover me aan tafel zit, is het toch een andere kwestie dan wanneer hij die aansnijdt met de benen op tafel. In het laatste geval praat ik er waarschijnlijk iets makkelijker over. Om meteen maar en bruggetje naar de vrijetijdskleding te slaan: het maakt echt iets uit wanneer mijn bevriende buurman over mijn begrafenis van gedachten komt wisselen in zijn zondagse pak of in de luchtige kleding waarin hij naar het strand wandelt. Voor zover mogelijk heb ik de vrijetijdskleding van onze bewindslieden bestudeerd. Toch nog steeds redelijk keurig. Misschien kan het goed zijn voor de sfeer en zelfs de verhoudingen in het land, wanneer de vrijetijdskleding ook werkkleding wordt. Op de meeste werkvloeren is dat al zo. Als de premier dan een harde maatregel aankondigt klinkt die meteen al wat minder hard. Een prima experiment zou ook zijn wanneer onze koning op Prinsjesdag de kartonnen zinnen van de troonrede gewoon opleest in spijkerbroek en zonnig overhemd. Enórm los van de dingen van de dag.