Losjes

Wanneer ik in Nijmegen wandel door de wijk waar ik kind was, denk ik bij twee huizen altijd: o ja, hier werd de deur dichtgesmeten toen ik had aangebeld en zei dat ik Kinderpostzegels kwam verkopen. Weet nog goed dat ik me schaamde omdat mensen zo deden. Dat veroorzaakte een ongelukkig gevoel, om het zo maar eens te noemen. Ik was niet kwaad, geloof ik, het was vooral die schaamte.
Dat langs de deuren gaan vond ik vreselijk, maar we hadden geen keuze. We moesten. Als je toen iets moest, deed je het ook. Ik zag er tegenop omdat ik geen makkelijke prater was, wat kwam doordat ik te lang nadacht hoe ik moest uitleggen dat het van belang was Kinderpostzegels te kopen en natuurlijk ook de kaarten die ook in het pakket zaten. Ik wilde dat te mooi doen, terwijl je vooral handig moest zijn, en losjes. Een al te plechtig gezicht was ook niet goed.
Vandaag komen de kinderen weer langs. Ze hebben duidelijke instructies gekregen, want het moet zo contactloos mogelijk gaan. 
De laatste jaren heb ik hier trouwens geen kind met postzegels gezien, terwijl ik ontzettend bereid ben die te kopen. Ik kan me er zelfs op verheugen. Het zijn uitstekende zegels dit jaar. Nijntje staat erop. Vind ik een sympathiek fenomeen en ik houd van de kleuren die ermee te maken hebben. Bovendien ben ik een groot voorstander van postzegels in het algemeen. Dat betekent dat er ook weer brieven en kaarten verstuurd worden, duizend keer hartelijker dan die kale mailtjes.
Bij het postpunt hier in de buurt vraag ik ook altijd om `leuke zegels’. De uitbater, een neerslachtige Oost-Europeaan, verstrekt die met tegenzin. Als het goed is, hoef ik er vandaag geen moeite voor te doen. Lekker aan de deur. Kom maar op.