Losjes

Nog niet zo lang geleden inspireerden grote sportevenementen me meestal meer aan sport te gaan doen en dat deed ik ook, maar altijd te kort, omdat ik vond dat ik het ineens weer te druk had met allerlei andere bezigheden. Nu ik dit noteer, weet ik zeker dat ik het allemaal beter had moeten organiseren, prioriteiten stellen, maar ik heb sterk het gevoel dat het daarvoor nu te laat is, zeker wanneer het over sport gaat. 
Ik doe er nog wel aan, op de fitnessclub, maar als ik denk aan wat ik de afgelopen weken allemaal aan adembenemends gezien heb, ben ik ervan overtuigd dat ik daar voortaan mijn mond over moet houden.
Deed ik tot nu toe niet. Dan zei ik gewoon: “Ja, ik sport vier keer per week, soms meer.” Tijdens die woorden staarde ik boordevol daadkracht naar een onzichtbaar punt in de verte.
Kijkend naar de marathon dit weekend denk ik terug aan mijn eigen training om die prestatie te leveren.
Nou ja, díe prestatie, kom op zeg.
In eerste instantie liep ik bijna iedere vroege ochtend een uur hard, voor mijn conditie en ter bevordering van mijn concentratie voor die dag. Lánger dan een uur, kilometer of tien, langs de rivier in mijn woonplaats. Ging me steeds makkelijker af en ik begon die afstand te verlengen, want wilde mijn omgeving verbazen en ineens losjes op de proppen komen met de mededeling dat ik de marathon ging lopen, liefst die van New York. 
Kort daarna kreeg ik mijn eerste nieuwe knie. Ambities geknakt, gepoch voorkomen. Een medisch wonder, maar een marathon moet je uit je hoofd zetten.
Toch kan ik er niet helemaal over ophouden. Tijdens de Olympische marathon hóórde ik mezelf zeggen: “Had ik ook graag willen doen.”
Om me heen wordt hierop niet meer gereageerd.