Losser

Wat ik al levenslang een ingewikkeld woord vind: verstandig. Nee, niet het woord, want dat is best mooi en klinkt degelijk, maar wat het betekent. Meestal is het gissen. Mijn moeder kwam in mijn kindertijd bijna altijd met een advies als ik het huis verliet, bijvoorbeeld om te gaan zwemmen: “Niet verdrinken, hè.” Misschien was het meer een aansporing dan een advies. Toen ik een iets ouder kind was, zeg maar een puber, was het vaak: “Doe wel verstandig.” Ze zei het vooral als ik naar een feestje ging, terwijl een feest toch een gebeurtenis is waarbij je niet als eerste aan verstandig doen denkt. Ja, ik stond vaak in een hoek omdat ik te verlegen was me effectief te bewegen, maar dat kon je moeilijk verstandig noemen. 
Ik wist natuurlijk heus wel wat mijn moeder bedoelde. Met haar advies/aansporing verstandig te doen dacht ze met name aan het drinken van glazen bier en de omgang met meisjes. Het eerste kon met het tweede te maken hebben: als ik wat losser raakte, kon ik overmoedig handelen. Met verwarrende gevolgen waarover ik thuis niet wilde praten.
Er zijn heel wat jaren verstreken, mijn moeder is er niet meer, maar waarschijnlijk zou ze het nog steeds zo nu en dan gezegd hebben als ze de gelegenheid kreeg: “Doe wel verstandig.”
Eergisteren hoorde ik de burgemeester van Den Bosch zeggen over zijn besluit carnaval in zijn stad toe te staan, onder beperkende voorwaarden waarvan haast niets te merken was: “Het was geen goed besluit, maar het was wel het minst slechte besluit.” En ik vroeg me belerend af of het wel verstandig was.
De vraag is groter: zijn we eigenlijk wel in stáát verstandig te zijn? Dacht ik ook sterk toen ik gisteravond de premier en minister Hugo hoorde.