Luchten

Nog steeds betreur ik het dat de kleine postkantoren niet meer bestaan. Het lijkt lang geleden dat het nog wel zo was. We regelen  onze postzaken nu in winkels waar die postzaken maar een bijkomstigheid zijn, iets voor tussendoor. Ze worden nog maar zelden van harte behandeld, laat ik zeggen: met aangename betrokkenheid. Maar misschien komt het ook doordat de winkelier die er postzaken bij doet, het niet gemakkelijk gemaakt wordt. Ik weet niet hoe dat precies gebeurt en ook niet waarom, maar gisteren was ik getuige van een monoloog die erin hakte, zonder dat ik die overigens goed volgde. In mijn buurt kun je postzaken afhandelen in een winkel waarin het gaat om rookartikelen en tijdschriften en alles wat daaromheen hangt, wat daar overigens nogal wat is. Voor de toonbank staat een lange, stevige mevrouw in een oranje zomerjurk. Wat niet door de zomerjurk wordt bedekt, laat veel tatoeages zien, die erg slordig zijn aangebracht – sommige lijken niet af. Ze spreekt met keiharde stem en vraagt aan de winkelier hoe het gaat, en daarbij wijst ze walgend naar het postgedeelte. Die walging werkt, want hij zegt: `Breekt me de bek niet open.’ Het is echter een vrouw die alles openbreekt, alleen al met haar stem. De man barst los en niet zo’n beetje ook. Ik heb nooit zin om bij geklaag te worden betrokken en luister maar half. De kern van zijn woede komt bij mij niet door. Opmerkelijk is dat ze na een minuut of vijf zakelijk afscheid neemt met: `Ik ben blij dat je even je hart hebt kunnen luchten!’ Kende ik nog niet.