Luchthaven

Wanneer NEC kans maakt op groot of klein succes moet ik altijd aan kapper Van Dale denken. In mijn jonge jaren woonde ik op de Hengstdalseweg in Nijmegen-Oost. In het souterrain op de hoek was de salon van kapper Van Dale, hoewel salon misschien een iets te groot woord is.
Ik moest vaker naar de kapper dan nu en dat deed ik graag. Niet om geknipt te worden, want kapper Van Dale hield van een aanpak die meedogenloos elementair was. Maar wat me fascineerde was het tijdschrift De Lach dat in de leesmap zat. Daarin zag ik telkens van alles wat ik nog niet kende en dat een spanning veroorzaakte die me lang in de ban hield. 
Er was nog meer: kapper Van Dale was een fanatiek supporter van NEC. Fanatiek is een te klein woord: ik kreeg de indruk dat NEC zijn leven was, hij praatte over niets anders.
Hij zag een grote toekomst voor NEC binnen het Europees voetbal. Het hoogst bereikbare was toen de Europacup, een trofee die de Nijmeegse club binnen afzienbare tijd zou bemachtigen, wat niet alleen goed was voor NEC, maar ook voor Nijmegen, ja, voor de hele provincie Gelderland.
Als kapper Van Dale het intens over Nijmegen had, staakte hij even zijn handelingen met de schaar en ging een beetje in de houding staan: ja, NEC zou van Nijmegen een Europese wereldstad maken. Eerst moest natuurlijk het Goffertstadion herbouwd worden. Daarbij dacht hij aan het Bernabéu, het stadion van Real Madrid, trouwens een club die spoedig ook in Nijmegen te zien zou zijn, makkie voor NEC.
“En dan ook een luchthaven.”
Tijdens die woorden draaide hij zich om en keek alle klanten in zijn zaak afzonderlijk aan, hoogst ernstig. Het was altijd vol bij kapper Van Dale. Iedereen wilde hem en zijn dromen meemaken.