Luchtiger

Iedereen kent het: je bevindt je in een kamer in een groot of iets minder groot gezelschap. Er is bijvoorbeeld iemand jarig, zoiets. Ineens zwaait de deur zwaait open en daar is de goedgemutste laatkomer. Iedereen kijkt naar de deur, want daar gebeurt iets. De laatkomer spreidt de armen gul bij wijze van begroeting en het is net alsof hij tijdens dat gebaar alle aanwezigen tegelijk aankijkt. Hij vult de hele ruimte. De laatkomer omhelst de gastheer en gastvrouw, waarbij de gastvrouw even aangeraakt wordt op plekken waar niet iedereen aan durft te komen, maar de laatkomer mag het, graag zelfs. Vervolgens gaat de laatkomer de kring rond, een grapje hier, een kwinkslag daar. Laat ik het zo zeggen: moeiteloos zorgt de laatkomer voor een stuk of tien uitstekende persoonlijke momenten. Het gezelschap is veranderd, luchtiger geworden, er wordt meer gelachen.
Als ik dit meemaak, voel ik lichte jaloezie. Graag zou ik ook zo met het leven omgaan. Maar ik voel altijd remmende verlegenheid en de juiste woorden die ik zoek, bevinden zich op plekken die ik opnieuw moet ontdekken. Onderhand denk ik: zo is het nu eenmaal. Van de andere kant ben ik ook een tegenstander van: zo is het nu eenmaal. Ook omdat ik vind dat alles in beweging moet blijven.
Ik kom hierop nu ik een interview met Sybrand Buma lees. Hij is er zich van bewust dat hij wat minder flitsend is dan sommige collega’s. Nu roep ik meteen: hij doet enorm zijn best, zeker als hij met natte haren bij die montere Roos, Leonie of Viviënne van het ochtendprogramma Goedemorgen Nederland zit. Maar toch.
Ik gebruikte het woord net al, het gaat om flitsend gedrag. Ik zei thuis laatst dat ik flitsend wilde zijn. Niemand reageerde.