Ludwig

Wie A zegt, moet B zeggen. Hoor ik vaak. Ik houd er niet van, want waarom? Bovendien denk ik: graag bepaal ik zelf wat ik moet.
Goed, gisteren had ik het over het kind in ons dat we niet moeten kwijtraken. Daarom moet ik het ook even over de Kinderboekenweek hebben die deze week begint. Als ik dan in de boekhandel ben, wil ik al die prachtige boeken hebben. Kinderboeken zien er bijna allemaal veel beter uit dan de meeste boeken voor volwassenen. Hoewel ik hecht aan het kind in mij, voel ik me niet meer tot de doelgroep van die boeken horen. Een goed kinderboek zou in principe ook een volwassene moeten bekoren, maar toch. Onder de kinderboekenschrijvers heb ik ook een vriend en zijn kinderboeken lees ik wel, maar nu heeft hij geen nieuw.
Voor de heel kleine kinderen (vanaf 4 jaar) komt er een boek van Floor Rieder. Titel: `Waar is Ludwig?. Het gaat over een poes die zoek is. Van dat boek kun je een huis maken en ook een straat, geloof ik. Ik kan het niet helpen, maar heb zin in dat boek. Dat mag, want ik ben ouder dan 4. Ook voel ik me altijd enorm betrokken bij poezen die zoek zijn, en bij hun radeloze baasjes.
Ik las een kort interview met Floor Rieder. Zij zegt daarin dat we heus niet altijd over alles een mening klaar hoeven te hebben. Ik citeer: `En niet zo heetgebakerd zijn. Ik kan zelf ook een kort lontje hebben, maar tegenwoordig lukt het me steeds beter om te doen alsof iets me niets uitmaakt. Dan wordt het wat gezelliger.’ Het korte interview staat in een krant voor volwassenen. Een schrijver voor volwassenen hoor je nóóit zoiets zeggen. Het woord `gezellig’ is taboe. Lijkt me iets om over na te denken zonder dat ik weet waar ik met nadenken moet beginnen.