Luier

In een actualiteitenprogramma zag ik een vriendelijke vrouw over de poepbacterie spreken. Eerste keer in mijn leven dat ik het woord opschrijf: poepbacterie – nu dus voor de tweede keer. Ze sprak met zachte stem alsof de poepbacterie er ook niets aan kon doen dat hij poepbacterie was. Ze had het over een tafel waarop een baby een schone luier had gekregen en de volgende ochtend iemand een broodje pindakaas smeerde. De vrouw keek nonchalant terwijl ze dat zei, niet wetend dat bijvoorbeeld ik alles heel sterk met elkaar verbond, de luier en het broodje pindakaas. Nog steeds heb ik het niet helemaal uit mijn hoofd gekregen. Ik ben een groot pindakaasliefhebber, maar nu even niet.
Het ging allemaal over vakantiehuisjes. Die waren niet schoon genoeg, bleek uit onderzoek van de Consumentenbond. Na de poepbacterie, de luier en het broodje pindakaas heb ik geen zin soepel in te gaan op wat er zoal werd aangetroffen, maar het verbaast me allemaal niet. Ook daarom ben ik geen liefhebber van het vakantiehuisje. Dan heb ik het over de vakantiehuisjes op een speciaal terrein dat een vakantiepark wordt genoemd. Je hebt ook andere vakantiehuisjes, van particulieren, in het wild, en daar is meestal ook wel iets aan de hand, maar het is toch anders. Hoe anders, kan ik nu niet efficiënt formuleren, maar anders.
Hoe vaak ben ik in een vakantiehuisje op een vakantiepark geweest? Heb het weten te beperken, maar misschien toch een keer of tien, in de meeste gevallen niet vrijwillig. Reünie, familieweekend, dat soort gebeurtenissen. Altijd vloog het interieur me aan, terwijl ik notabene de eerste was die riep bij het zien van een niet sluitend raam: “Lekker die frisse lucht!” Altijd positief!