Maantjes

Dierbaar collega wordt 40 en stuurt een uitnodiging rond voor een feest: een filmavond met dansen na. Ik slaag er nog steeds niet in me te identificeren als danstype, maar vanaf de zijlijn zal er vast genoeg te beleven zijn.
In deze veronderstelling werd ik gesterkt toen ik zojuist de uitnodiging nogmaals ontving, nu met een nuancering, een dresscode: sexy pyjama.
Die heb ik niet, sterker nog: ik heb helemaal geen pyjama. Nou ja, één halve, een pyjamabroek, een verjaardagscadeau van mijn bevriende buurvrouw, jaar of tien geleden, typisch een cadeau waarbij je niet goed weet hoe je moet kijken als je het hebt uitgepakt. Mijn buurvrouw denkt beter over alles na dan ik, ze zal er vast een bedoeling mee hebben gehad, maar daar vraag je niet naar als je een cadeau in ontvangst hebt genomen. Is in haast alle omstandigheden een naargeestige vraag: “Wat is precies de bedoeling?” 
De laatste complete pyjama droeg ik in mijn kindertijd, met maantjes erop. Daarna kwam de klad erin. Moet het anders zeggen: de pyjama verdween uit mijn leven en keerde er dus vaag in terug met de broek van mijn buurvrouw. Die heb ik alleen nog maar aan gehad toen ik in het ziekenhuis moest zijn voor een knieoperatie. 
Die broek is geen sexy pyjamabroek. Ik weet niet veel zeker, maar dat wel. Moet er dan ook niet in verschijnen op het feest van mijn collega, maar terwijl ik dit noteer, denk ik: waarom niet? Opvattingen over de uitstraling van een sexy pyjama kunnen sterk uiteenlopen.
Net krijg ik weer een bericht van mijn collega. Ze schrijft dat ik alsjeblieft moet aantrekken waarin ik zin heb. En ik snap heus wel dat deze concessie leeftijdgerelateerd is. Weet nog niet of ik het als een uitdaging moet zien!