Macht

Terwijl ik vaak met het openbaar vervoer reis, zit ik zelden in een bus. Slappe beginzin, maar hij moest even. Wie deze week met de trein van het westen van het land naar het zuiden wilde, raakte in Utrecht in een probleem verzeild, want de trein ging niet verder, wegens geplande werkzaamheden, tussen Utrecht en Den Bosch.
Ik ben gek op de excuustaal van de NS en neem die mee naar mijn dagelijks leven: “Nee, ik kom vanavond helaas niet, wegens geplande werkzaamheden.” Wisselstoring kan ook, maar geplande werkzaamheden klinkt iets dynamischer.
In Utrecht moest we verder in een snelbus die op het stationsplein stond te popelen. Ik haastte me enorm, want ik moest die bus echt hebben, anders miste ik mijn treinaansluiting in Den Bosch.
In mijn haast herinnerde ik me een andere snelbus, paar jaar geleden tussen Weert en Roermond. Was een partybus, een term die ik niet kende. Die reed in het weekend voor passagiers die in regionale cafés dronken waren geworden. 
In de partybus klonk op orkaansterkte het lied Stiekem Gedanst, niet de versie van toen, het lied had nu een wanhopig makend danstempo gekregen. Was half 8 in de ochtend. Een vrouw vroeg aan de chauffeur of de muziek uit kon, maar dat kon niet, want “die zit hier in de bus in het systeem”.
De bus in Utrecht had ik bijna bereikt, toen een stem achter me riep: “Waar gaat u heen? U moet eerst inchecken!”  stem wees naar paaltje.
Heb een hekel aan de vraag waar ik heen ga, als dat sterk te zien is. 
Eindelijk stond ik voor de deur en die sloot zich voor mijn ogen traag en waardig. De chauffeur was een man met macht. 
Je blijft dan nog even heel stil staan alsof de bus niet voor je neus is weggereden. Alsof alles gewoon goed komt.