Machteloos

In de vroege vooravond van donderdag zette ik in de auto de radio aan, hopend op nieuws uit Wimbledon over de spannende wedstrijd tussen Jabeur en Sabalenka, en kwam terecht in een actualiteitenprogramma waarin het ging over het vertrek van Sigrid Kaag. Inderdaad, belangrijker. Het kan er even niet vaak genoeg over gaan, graag zelfs langer dan even. Het is niet alleen haar vertrek, door mij zeer betreurd, maar de staat van het land: de bedreigingen van het meestal hersendode tuig. 
Als reactie op het besluit van mevrouw Kaag hoor je dat het fatsoen terug moet keren in de politiek. Ik zou zeggen: in Nederland. Op alle fronten.
In de televisierubriek in deze krant las ik gisteren dat in het praatprogramma van Renze-zonder-achternaam Maxim Hartman zat die vond dat deelnemers aan het songfestival `afgeschoten’ moesten worden. Uiteraard grapje, stoer grapje. Toch vind ik dat zo’n man meteen van tafel weg moet worden gestuurd en de camera daarna volgt hoe hij de studio wordt uitgezet, hup de zachte zomeravond in.
Terug naar het radioprogramma met het gesprek over Sigrid Kaag. Een van de aanwezigen, een deskundige met een bomvrije stem, zei dat ze ook afscheid had genomen omdat ze voorzag dat D66 het matig zou doen bij de volgende verkiezingen met als gevolg dat ze weer gewoon Kamerlid werd, wat ze ongetwijfeld onacceptabel vond.
Had ik nog niet aan gedacht. Kan natuurlijk. Maar dat is op dit moment niet de kwestie.
Rob Jetten wil lijsttrekker van D66 worden. Uitstekend voornemen. Het is nu al uit te tekenen wat het twittertuig te berde gaat brengen. Hetzelfde geldt voor Dilan Yesilgöz. 
Probleem is niet dat het tuig voorspelbaar is, maar dat we ons zo machteloos gedragen.