Mannen

Er zijn mensen die zich nauwelijks van een wereld buiten hen om bewust lijken te zijn. Waarschijnlijk willen ze dat ook niet en hebben ze hun handen vol aan zichzelf. We zien ze lopen op straat met oortjes in, hun blik strak gevestigd op het mobieltje. We kennen de harde telefoongesprekken in bijvoorbeeld het openbaar vervoer. 
Je kunt er iets van zeggen, maar ze geven meedogenloos te kennen alles zelf wel uit te maken: “Waar bemoei je je mee?” 
Die vraag zou je ook een mening kunnen noemen, maar die doet doet er niet toe, want het is er een uit de wereld om hen heen en die is ver weg.
Ik word er altijd licht neerslachtig van, maar besef ook dat er iets in hun leven gebeurde waardoor ze zo zijn geworden. Niemand is zomaar wie die is.
Ik noteer dit in een café waar ik een van de ochtendkranten lees. Nee, probéér te lezen. Aan het tafeltje naast het mijne zijn twee vrouwen komen zitten, dertigers met zonnige gezichten, die ontzettend hard met elkaar van gedachten wisselen. In die gedachten speelt één thema een dwingende hoofdrol: mannen. Daar is het niet best mee gesteld. Ze bespreken onbekommerd hun slopende amoureuze ervaringen. Ik heb niet de indruk dat ze die heel erg betreuren, ze horen nu eenmaal in het leven waarin ze verzeild willen zijn. 
Ik kan aan een ander tafeltje gaan zitten, maar ook daar kom je niet onder het gesprek uit.
De mannen over wie ze het hebben, zijn zonder uitzondering gebonden. Dat vinden de vrouwen naast me in principe lekker makkelijk, maar het heeft ook nadelen.
Ja, het zijn, wat dan heten, foute mannen. Vorige week ging het er in deze krant ook over. Interessant dat je nooit over foute vrouwen hoort spreken, maar misschien bestaan die ook wel niet.