Marsen

Niet over gisteravond schrijven, nam ik me voor. Liever iets kleins, iets zoets. En ik kwam terecht bij het nieuwe boek met Nijntje in de hoofdrol. Dat boek heet Trakteren met Nijntje. Officieel behoor ik niet tot de doelgroep, maar graag neem ik van zoveel mogelijk kennis. Bovendien zijn er in mijn omgeving jonge moeders die krachtig denkwerk moeten verrichten voordat ze hun jarig kind met verjaardagstraktaties naar school sturen. Snoep mag niet, het moet verantwoord zijn en caloriearm. Vruchten met een gezichtje bijvoorbeeld, want een beetje leuk is ook wenselijk. Rozijnen ook populair, begrijp ik, in een doosje dat grappig is versierd. Het mag natuurlijk geen competitie worden, want dan is het einde zoek. Trakteren met Nijntje moet hoe dan ook bij deze gang van zaken zacht behulpzaam zijn.
Open deur als ik zeg dat het in mijn lagere schooltijd simpeler was. Toffees waarover je lekker lang kon doen. Dropveters – was heel wat! O ja, toverballen. Niemand wist toen nog dat snoepen ongezond was. Iedereen was vooral bezig me de nieuwe tijd. 
Ik herinner me een jongen met steenrijke ouders. Op onze school waren zulke jongens zeldzaam. Door onze ouders werd er altijd bij gezegd dat de zijne `fout in de oorlog’ waren, niet heel erg fout, maar toch fout genoeg. Die jongen kwam op zijn verjaardag met een doos Marsen op school, voor iedereen een héle Mars. Dat hadden we nog nooit meegemaakt. We waren er zelfs wat in de war van en de onderwijzer chagrijnig. 
Die jongen kreeg die middag tijdens aardrijkskunde een vraag die ik niet meer weet, maar wel dat het antwoord `Coevorden’ was. Dat wist die jongen niet en toen moest hij voor straf de klas uit. Dat herstelde de verhoudingen.