Marsleider

Er zijn ontzettend veel boeken over geschreven en toneelstukken, en films over gemaakt, over het verlangen of streven naar iets of iemand zonder dat het wordt ingelost. Soms duurt dat verlangen of streven wel een leven lang of een groot deel van het leven. Misschien is het verlangen of het streven veel belangrijker en spannender dan wanneer het werkelijkheid wordt. Je verzint er bijvoorbeeld van alles over. Dat verzinnen begint met `Stel dat ik…’ en dan droom je een beetje weg.
Het heeft iets lekkers, want wie zegt dat het nooit gebeurt. Misschien weet je wel diep in je hart dat het nooit gebeurt, maar over wat zich diep in je hart voltrekt, heb je heus niet alles te zeggen. Ik kan het nu over verliefdheid hebben of de zucht naar een ander leven, maar het mag vandaag best nog wat concreter: de Vierdaagse.
Het gaat te ver te zeggen dat ik ernaar verláng met de Vierdaagse mee te doen. Verlangen gaat over iets anders. Maar ik heb er wel naar gestreefd. Eerlijk gezegd: nog.
Toen ik als kind langs de kant van de weg stond, keek ik naar een wandelende wereld die veel te groot voor me was.
Maar een jaar of twintig later dacht ik dat ik het toch eens moest doen. Ik woonde toen al niet meer in Nijmegen, maar je blijft levenslang een Nijmeegse jongen. En als Nijmeegse jongen moet je natuurlijk minstens één keer het Vierdaagsekruis verworven hebben, `voor betoonde marsvaardigheid.
Ik geloof dat we ons, een vriendengroepje, halverwege de jaren zeventig voor het eerst voorbereidden. Met strikte wandelschema’s. De vrienden vonden dat ik tijdens de voorbereidingen marsleider moest zijn. Daar schrok ik zo van dat er nergens iets van kwam.
ineens zijn er weer veertig jaar voorbij!