Mededogen

Interessant op een onverwacht moment anders dan anders naar je omgeving te kijken. In dit geval vanuit een pashokje in de broekenwinkel. Pashokje is een te groot woord, daarvoor is het te klein, het is meer een kast afgesloten door twee klapdeurtjes.
Er zullen weinig mensen zijn die van harte een broek kopen. Nou ja, dat kopen valt mee, maar je moet de broek altijd passen. Tijdens die handeling komt niet het beste in je naar boven, ook omdat je jezelf gadeslaat in de spiegel die in het pashokje hangt, een tafereel dat veel te wensen overlaat als dat pashokje erg klein is. Je vraagt je dwingend en ook vaag verdrietig af of je goed bezig bent met je leven.
En dat terwijl de eigenaar van de broekenwinkel alles doet om je op je gemak te stellen. Hij is joviaal, heeft humor en kent zijn pappenheimers. Mij ontvangt hij met monter mededogen. Hij weet wat ik wil: “Er zijn twee mogelijkheden.” Hij noemt twee merken.
“Doe ze maar allebei,” zeg ik.
Hij knikt: “Ik wist dat je dat zou zeggen.”
In het pashokje blijkt dat ik een grotere maat nodig heb. De eigenaar van de broekenwinkel kijkt gealarmeerd naar de constructie van mijn lichaam. Die is anders dan die hij in zijn hoofd had. 
Hij zegt dat hij in de kelder `een broertje van die broek’ gaat zoeken: “Heb je nog even.”
Heb ik en dan sta ik dus zonder broek in het pashokje, leunend op de twee klapdeurtjes, naar buiten te kijken. Wie voor de etalage stopt, ziet mij staan.
Niemand doet dat, de straat is vol beweging. Vanuit het pashokje bezie je dat anders naar dan wanneer je deel uitmaakt van die dynamiek. Alsof je even moet wachten voordat je weer mee mag doen aan alles. En hoe ga je dat aanpakken? Prima vraag die je te weinig stelt.