Meemaken

Altijd fijn het woord `leesplezier’ te zien staan en te denken aan alles wat leesplezier kan veroorzaken. Ik lees dat leraren en schoolleiders er weer iets aan gaan doen, in het voortgezet onderwijs. En op de basisschool – daarmee begint veel!
Omdat ik mijn ouders leesplezier zag hebben, had ik er al zin in voordat ik kon lezen. Toen dat laatste min of meer het geval was, had ik sterk het gevoel dat ik aan veel meedeed. Mijn wereld werd er groter en avontuurlijk van. Hoe het zit met leren nadenken, weet ik niet, maar dat begon toen volgens mij ook al een beetje op gang te komen. Ik herinner me de boeken die ik uit de schoolbibliotheek haalde. Ik zie ze ook voor me, met die stempels erin, dat wat dikke papier en de illustraties, ik ruik ze.
Natuurlijk wordt je leesplezier groter als onderwijzers en leraren dat ook hebben. Dat het aan hen te merken is en dat ze het willen delen. Op de lagere school trof ik het met de onderwijzers, vooral met die in de hoogste klas. Die las voor uit Pim Pandoer. Dat vond hij zelf ook goed. Dat laatste snapte ik pas later: dat je graag wilde delen wat je zelf goed vond. Ik merkte het met de grammofoonplaatjes, de singles die ik kocht en eindeloos op mijn jongenskamer draaide.
Met trots liet ik ze aan mijn vriendjes horen, trots omdat die muziek bestond.
De onderwijzer had dat met Pim Pandoer. Het was al te zien aan hoe hij het boek opensloeg. Wij keken daar gespannen naar. Hij las in een uiterst kalm tempo, zodat je alles goed kon meemaken. En hij deed ook iets met de stemmen van de personen die in het verhaal een rol speelden, niet op een aanstellerige manier. Wat hij las, gebeurde. Die ontdekking bepaalde in belangrijke mate mijn leven.