Meeuwen

Het begint met: “Borst, stem en kaken open!” Ik heb het over de cursus Krijsen aan zee. Gisteren hoorde ik er voor het eerst over. Of het woord cursus de lading denkt, weet ik niet zeker, maar die wordt in ieder geval gegeven door een zangcoach, die paar jaar geleden op het idee kwam. In een park in Peking hoorde en zag ze mensen op volle kracht schreeuwen en ze begreep dat dit een manier was om frustraties kwijt te raken, in ieder geval even. Dat moest in Nederland toch ook mogelijk zijn.
Je moet je drie weken lang om acht uur in de ochtend op het strand melden. De coach doet dan eerst wat opwarmoefeningen: “Je moet in je lijf komen.” (Die woorden hoor ik vaker, ik moet er altijd enorm over nadenken.) Vervolgens ga je je helemaal geven, dus krijsen zo hard je kunt en ondertussen uiteraard aan je frustraties denken. En daarna moet je even stil zijn, het bloed door je lijf voelen stromen en de golven en de meeuwen horen. 
Ik ben vaak aan zee, kan dit allemaal ook zonder cursus doen, maar als ik me voorstel dat ik daar aan de vloedlijn sta, vind ik alleen het laatste gedeelte aantrekkelijk: luisteren naar golven en meeuwen. Komt ook doordat ik op dit moment geen last heb van klemmende frustraties. Wel zeuren er wat irritaties, maar die zijn toch niet meteen aanleiding me op te geven voor een krijscursus. 
Interessant is wel dat het me al oplucht als ik alleen al aan de cursus dénk. Mij irriteert het als ik hoor dat de er vandaag weer doodlopende formatiebesprekingen zijn: men probeert ergens uit te komen. Waaruit? Je kunt alleen maar ergens uitkomen als je er ook in bent gekomen. Waarin? 
Nee, ik denk niet eens aan krijsen, wel aan meeuwen en golven. Is genoeg.